Boyun Eğme: İKİ İNSANIN BİRBİRİNİ SEVMESİ İMKANSIZDIR

Kendisinin bütün filmlerini en az iki kere izledim. Bazılarını üç kere. Bir anım vardır: Bir yaz dönemi, Kubu’nun filmlerini her gün sırayla izliyordum. İçeride sadece sesleri duyan annem, ünlü sosyal medya fenomeni Sırma Doğan, kardeşim Okan’a dönerek “la Okan bu Baran manyak la! Her gün aynı filmi izliyo” demişti.

Ünlü fenomenin bu tespiti mantıksız sayılmazdı. Filmleri birbirlerine benzer. Buraya döneceğiz.

Kubu’nun birçok röportajını da okudum. En son geçtiğimiz hafta Hürriyet’te yayınlananı okudum. Bu röportajda aslında kendi sineması üzerine, genelde de sinema üzerine çok ilginç cümleler varken insanlar genelde Kubu’nun HDP’ye oy vermesine taktılar. Onunla ilgilendiler. 2010 Referandumu’nda yetmez-ama-evet (not enough-anyhow-yeap) oyu veren Kubu ne yaparsa tersi yapılmalıymış. O zaman Devlet Bahçeli’yle neden dalga geçiyoruz ki? Kubu’nun Türkiye’ye vereceği tahribat, kafa karışıklığı keşke sadece not enough-anyhow-yeap ile sınırlı kalsaydı. Bu tavır, onun varlığının en az önemli olan kısımlarından biridir.

YAŞAMIN ESASI İHANETTİR, KÖTÜLÜKTÜR.

Örneğin röportajda böyle diyordu Kubu. Yemişim yetmez-ama-evet’i! Bu insan böyle düşünüyor ve çok etkili bir insan kendisi. Film çekiyor ve Türkiye’nin enteljiyansını allak bullak ediyor. Kubu’nun filmlerini ortalama 20, 30 bin kişi seyreder ama bu insanlar Türkiye’de en çok düşünen, en çok zihinsel faaliyette bulunan insanlarıdırlar. Adam, kötülüğe saplantı derecesinde bağlı ve bu bombayı her üç, dört senede bir neredeyse saldırı gibi toplumun en akıllı kesimlerinin ortasına atıyor. Yemişim HDP’ye oy vermesini! (Bu, iyi bir şey ayrıca.)

İNSAN DOĞASINI KAZIRSAK VARACAĞIMIZ YER YARADILIŞTAKİ SAKATLIKTIR

Yaradılış? Sakatlık? İnsan doğası? Peki Kubucuğum (bu xciğim, yciğim gibi seslenmeleri sevmediğim doğrudur) Küba’da adi suçların yok denecek kadar az olmasını nasıl açıklayacaksın? Üstelik Flash TV gibi bir coğrafyanın tam göbeğinde yer alıyorken ve de üstelik ekonomik problemler varken?

HİÇBİR ŞEY DEĞİŞMEDİ CİSİMLERİN KONUMUNDAN BAŞKA

İNSAN YALNIZKEN İNSANDIR. BEN YALNIZ OLMAK İSTİYORUM.

O zaman film çekmeyeceksin. Ortamlarda ego kasmayacaksın. Kabul et beğenilmek, dikkat çekmek, gizem kasmak hoşuna gidiyor. Eğri oturup doğru konuşalım. Valla benim yazınsal üretimlerim beğenilince ben de mutlu oluyorum. Yorumları çok sevdiğim söylenemez ama...

SANATÇILAR MIYMINTIDIR

Bu çok doğru işte. “Normal” biri sanatçı olamaz. Kafası kırık olması lazım. Algıları çok geniş olması lazım. O zaman yaratıcılık geliyor, takdir geliyor. Ego da ekzosfere (atmosferin en üst katmanı) çıkıyor doğal olarak.

Bu Kubu’nun en “iyi” filmi.

Hiçbir Zekirdemiz filminde göremeyeceğimiz şeyler var bu filmde.

Aslında film oldukça tipik bir Zekirdemiz filmi gibi başlıyor.

Bir suç var veya toplumsal normlara göre ahlaki düşkünlük olarak görülen bir eylem var. Kubu’nun büyük bir başarıyla canlandırdığı Ahmek karakteri tipik bir şerefsiz Kubu karakteri. Sevgisizliğin, hiçbir şeye değer vermemenin kitabını yazıyor. Tarantino’nun “Kill Bill” filminde ne diyordu “Hattori Hanzo yeni bir kılıç yapana kadar dünyadaki en iyi kılıç onun son yaptığı kılıçtır.” Zekirdemiz yeni bir film çekmeden, Türkiye sinemasındaki en şerefsiz, en tuhaf, en üç kağıtçı karakter onun son filmindeki karakter(siz)dir. Gerçi Tayfun Pirselimoğlu’nun karakterleri onunkilere ciddi rakip oluyorlar bana göre. Tuhaflıkta da Reha Erdem’inkiler kolay kolay pes etmezler.

Ahmet, anlaşılan kızına değil de eşine berbat bir hayat dayatıyor. Evde sevgilisiyle aşna fişne yaparken eşi ve kızı trafik kazasında ölüyor. Ahmet hiçbir şey hissetmeyen, ruhsuz, donuk hayatına devam ediyor. İnsanlarla, insanlıkla arasına ördüğü duvardan öteye kimsenin geçmesine izin vermiyor. Kendi arada sırada duvarın öte tarafına geçip bir gerilla eylemi yapıp geri çekiliyor ama.

Tipik Kubu karakter(siz)i. Sevgi, umut, empati, sempati sıfır; kötücüllük, tuhaflık, saykoluk, bencillik diz boyu.

SPOILER SPOILER SPOILER SPOILER

Bir Kubu filminde insani bir değerin, hümanizmin, erdemin kırıntısının olabileceği hiç aklıma gelmezdi. Bu filmde bu var. Kubu sert bir kroşe indiriyor. Ahmet karakteri ölen eşini ve çocuğunu özlüyor. Üstüne üstlük “iyi” karakter Neriman’a empatiyle yaklaşıyor. Gidip onun ayaklarına kapanıp ağlıyor. Gözlerime inanamadım…

Neriman karakterine odaklanalım. Çok güzel bir kadın olan ve olağanüstü düzgün bir Türkçe’yle konuşan bu karakterin kapıcı kadın rolündeki başarısızlığını belirtmem lazım öncelikle. Gerçekçiliği severim. Bir de oldukça amatör görünen topallaması. Bu anlamda hiç olmamış. Önemli olan bu değil. İlk defa bir Kubu filminde “iyi” bir karakter gördüm. Pırıl pırıl iki evladıyla umudu temsil etmesi bir yana, baştan aşağı erdemli. İsviçre çakısı gibi bir kadın. Üstelik yüce değer emeği temsil ediyor. Bunlar Kubu Zekirdemiz evreninde olmayan şeyler. O yüzden gözlerime inanamadım.

Filmin sonunda filmini eşi ve kızına adamış olması birçok şeyi açıklıyor. Kubu’nun bir insan evladına bir şey adaması, bir jest yapması görülmüş bir şey değildir. Bu iki insana büyük bir sevgi duymuş olmalı. Aksi mümkün değil gibi geliyor bana. O karanlık evrene bu iki insanın güneşi doğmuş olmalı. Başka bir açıklama aklıma gelmiyor çünkü.

Hiç olmayan şeyler var bu filmde. Tümüyle kendisiyle çelişmesini bekleyemeyiz ayrıca. Yakında çıkacak olan “Kor” adlı filmini merakla bekliyorum.

Nasıl Çelik değişiyor, her şey değişiyor.

NBC sineması, “Üç Maymun”dan sonra görüntü ve ayrıntı odaklı olmaktan çıkıp aynı zamanda iddialı hikâyeler de anlatan bir sinemaya dönüşmüştü. Şimdi Kubu’nun sineması da kötülük bombardımanından çıkıp az, biraz bize soluk alma fırsatı da veren bir sinemaya dönüşecek mi acaba?